Orainak bultzatuta, #Cadens (latinetik, “erortzen dena”) gure inguruko munduarekiko interesaren eta mundu osoko milioika pertsonaren dramaren parte da. Eta berehala konturatu ginen batzuetan, gizakiaren miseriaz hitz egiteko, ez zela hain urrutira iritsi behar.

Milaka migratzaile ari dira gure mugak inbaditzen, gure kostaldean hilda diruditen erbesteratu behartuak aurkitzen ditugu, eta krisi humanitario suntsitzaileetaz inguratut gaud. Uste dugu ez dela bidezkoa muntaia bat egitea, kasu jakin batean zentraturik bakarrik. Gainera, zer egingo genuke egunen batean gure hirietan errealitate horretan biziko bagina? Giza miseriari, borrokari, adiskidetasunari, buruz hitz egin nahi dugu. Eta lanean ari ginela, beti amaiera berera iristen gara: erbesteratuak, errefuxiatuak, migratzaileak, edo, bidaia ona egin arren, heroi klasikoak bezala, azkenean ez zen bere ametsa Itata.

Gehienek hutsune-sentsazio erabatekoa dute, ez bakarrik bizi izan dutenagatik, baita ongietorria ematen dieten herritarrengatik ere. Ipar Koreako errefuxiatu batek ez du askatasun osoa senti dezakeen lekurik munduan. Horrek ondorio honetara eraman gintuen: gizaki ikusezin horien bidaiaren amaiera, deabruzko zurrunbilo baten hasiera besterik ez zen. Nora jo askatasuna berme ez denean?

Kontsultatu hemen Covid-19aren ondorioz ezarritako segurtasun-arauak.